Sabah uyandım, güneşimin yerine borç faturaları doğdu. Kahvaltım? Bir dilim ekmek, üzerine de hayallerden yapılmış reçel. Aynaya baktım, ayna bana "Bugün de kirli kıyafetlerinle işe mi gideceksin?" diye sırıttı. 

Evet, ayna haklıydı. 

Gardırobumda "lüks" diye tabir edebileceğim tek şey, delik çoraplarım.

İş yerinde patron, "Ekonomimiz büyüyor!" diye sevinç çığlıkları atarken, ben maaşımı sayıp sayıp üzülüyorum. 

Asgari ücretle geçinmeye çalışan birisi olarak, bu "büyüme"nin bana ne kattığını sormak istiyorum. Belki de ben yanlış bir gezegende yaşıyorumdur, kim bilir?

Akşam eve döndüğümde, televizyonda gösterilen pahalı arabalar, lüks villalar beni kahkahaya boğuyor. 

Evet, yanlış duymadınız, kahkahaya! 

Çünkü bu durum o kadar komik ki, gülmemek elde değil. 

Ben cebimde beş kuruş yokken, bazıları yalı alıyor. 

Bu nasıl bir adalet anlayışıdır, anlamak mümkün değil.

Arkadaşlarımla buluştuğumuzda, hepimiz aynı dertten yakınıyoruz. 

Kira fiyatları uçmuş, marketlerde hiçbir şey eskisi gibi değil. Birbirimize moral vermeye çalışıyoruz ama içimizde bir burukluk var. Belki de biz birer "ekonomik mülteciyiz"dir.

Sonuç olarak, Türkiye'de dar gelirli olmak hiç de kolay değil. 

Ama biz pes etmiyoruz. 

Kahkahamızı koruyor, hayallerimizi büyütüyoruz. 

Belki bir gün, bu komik duruma bir son vereceğiz. 

Belki de biz, bu ülkenin en büyük kahramanlarıyızdır, kim bilir?

Hadi biraz daha açalım…

"Market alışverişi yaparken, sepet yerine artık bir kamyonet kiralamayı düşünüyorum. Çünkü her şeyi almadan çıkamıyorum. Eskiden 'Bugün ne pişirsem?' diye düşünürken, şimdi 'Bugün neyi yemeden durabilirim?' diye düşünüyorum."

"Kira artışları o kadar hızlı ki, evimi artık kiralamıyorum, kiraya veriyorum kendimi. Ev sahibiyle yer değiştirmek üzereyim herhalde."

"Toplu taşımada yer bulmak için artık milli piyango bileti alıyorum. Oturmak bir yana, ayakta durabilmek bile mucize."

Bu cümleler hayal verdiğiniz ölçüde çoğaltılabilir.

Gülmek hala serbest; henüz bir vergisi yok. 

O zaman devam!

Evet tüm dar gelirliler biz bu ülkenin kahramanlarıyız.

Ağlanacak halimize gülüyoruz. 

Hatta aksırana tıksırana kadar kahkahalara boğuluyoruz. 

Evvel zaman içinde bir memlekette…

Padişah zam yapmış,

Sadrazam, "Sultanım halkın suratı biraz asık, canı da sıkkın ama işlerine devam ediyorlar" demiş.

Padişah ikinci zammı yapmış, sonuç yine aynı.

Üçüncü zamdan sonra, sadrazam "halk gülüp oynuyor" demiş.

Padişah da "Aman son zammı geri çekin bu iyiye işaret değil" demiş.

Gülmeye devam; çünkü bu bazıları için iyiye işaret değil!

Not: Bu yazı, asgari ücretle geçinmeye çalışan bir kişinin hayatından esinlenerek yazılmıştır. İçerdiği espriler, dar gelirlilerin yaşadığı zorlukları hafifletmeye yöneliktir. 

Bu yazı bir bahane değilse bile bir bahane bulup gülmeye devam edin!