Avusturyalı yazar Marlen Haushofer, "Çatı Katı"nda (Die Mansarde, 1969) modern kadının sessizliğini bir tür içsel direniş biçimine dönüştürür. Orta sınıf bir evin içinde yaşayan, toplumun beklentileriyle çevrilmiş bir kadın, görünmezliğinin ağırlığı altında ezilir. Çıkış yolu, evin en üst katında bulduğu küçük bir odada yani çatı katındadır. Orada yazmaya başlar. Yazı, onun kurtuluşu olur. Haushofer’un anlatıcısı artık konuşmaz; ama yazarak, kendi varlığını yeniden kurar. Yer yer okura seslenir gibi, yer yer monolog gibi… Bir noktada yaşadığı geçici sağırlık, romanın en çarpıcı metaforudur: Dış dünyanın gürültüsünü duymamayı seçen kadın, sonunda kendi iç sesini duymaya başlar. Haushofer, sessizliği bir yoksunluk değil, özgürleşmenin bir biçimi olarak anlatır. Kadın konuşmaz ama düşünür, duymaktan vazgeçer ama anlamaya başlar. "Çatı Katı", Virginia Woolf’un “kendine ait odası”nı Avusturya taşrasının bir çatı katına taşır; konuşmadan da direnişin mümkün olduğunu gösterir. "Çatı Katı" sade, içe dönük ama derin bir metin: Sessizliğin yankısında bir kadının benliğini yeniden inşa etme romanı.
