Faulkner’ın 1949’da kazandığı Nobel Edebiyat Ödülü’nden sonraki ilk romanı olan "Bir Rahibeye Ağıt" (1951), yazarın iki koldan ilerleyen anlatı tarzının belki de en farklı örneği.
İlk kolda, yine YKY’den çıkan "Tapınak"taki karakterlerin geçmişlerinin izini taşıyan sekiz yıl sonraki hayatlarını sahneleyen Faulkner, bu sahnelere öncelik eden bölümlerde ise bir asma kilit, cezaevi, adliye ve vilayet meclis binası gibi simgesel nesne ve mekânlar üzerinden ABD ve İnsanlık tarihini iyilik ve kötülük, inanç ve vicdan eksenlerinde bütünüyle kendine özgü biçimde ele alıyor.
Eşi Necla Aytür’ün ödüllü "Tapınak" çevirisini bu anlamda bütünleyen Ünal Aytür’ün usta işi çevirisiyle…
